Sally Rooney, Intermezzo

Proza Sally Rooney to jedno z największych odkryć literackich ostatnich kilku lat. W Rozmowach z przyjaciółmi śledzi grę napięć erotycznych, społecznych i klasowych między dwoma studentkami i ustabilizowanym życiowo małżeństwem. W Normalnych ludziach Rooney tworzy klasyczny melodramat w scenerii małego irlandzkiego miasteczka. Ona z bogatego, on z biednego domu, do tego kryzys gospodarczy, ambicje i typowo millenialsowy pęd do edukacji. Obie powieści już doczekały się ekranizacji serialowych. Trzecia książka – Gdzie jesteś, piękny świecie, w której Rooney znów tropi zależności między miłością, przyjaźnią i władzą, trafiła na pierwsze miejsce listy bestsellerów „New York Timesa”. Rooney jest jedną z tych powieściopisarek, które opowiadają coś świeżego o generacji młodych (choć nie najmłodszych już) ludzi. Można rzec, że jest głosem swojego pokolenia – pokolenia Millenialsów.

 Intermezzo jest bez wątpienia konsekwentną kontynuacją demonów ścigających Sally Rooney. Tym razem skupia się na losach dwóch braci – Ivana (genialny szachista) i Petera (prawnik) Koubeków zmagających się z żałobą po stracie ojca. Są więc męskie relacje, emocje, nieprzepracowane hierarchie rodzinne (między braćmi jest niemal piętnaście lat różnicy). W tej popandemicznej książce (Rooney przyznaje, że w trakcie lockdownów zaczęła oglądać z mężem tutoriale gry w szachy) dostajemy więc znów solidną porcję rozliczeń ze społecznymi oczekiwaniami, subtelnych ryzgrywek genderowych (co się dzieje, gdy fraza nie martwcie się, odwiozę go do domu pada ze strony kobiety do znajomych mężczyzny, a nie odwrotnie) i układów relacyjnych nieco bardziej skomplikowanych niż 1+1, w których to on zawsze jest starszy. Rooney ociera się tu miejscami o telenowelę, bo plącze losy bohaterów niczym scenarzyści opery mydlanej, ale wychodzi z tego wszystkiego obronną ręką, znów dając czytelnikom do ręki opowieść o poplątanych millenialsach, którym rzeczywistość trzeszczy między zębami.

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości wydawnictwa WAB.